Podsumowanie sezonu warzywnego – największy sukces i największa porażka.

Dziś chciałabym opisać, co w moim odczuciu było największym sukcesem, a co największą porażką. Przy czym zaznaczam, że porażka, to też sukces – a raczej doświadczenie, dzięki któremu czegoś się nauczyłam. Na porażki patrzę tak samo pozytywnie, jak na sukcesy. No, może nie pod względem plonów, ale ogólnie doświadczenia. No to zapraszam. 

Pod gildię przeznaczyłam kawałek warzywnika, który już na jesień specjalnie przygotowałam.

Z powodu dotychczasowych słabych doświadczeń z kukurydzą, zrobiłam konstrukcję pod fasolę w razie, gdyby kukurydza nie wyrosła.

Co się nie udało tu do końca to właśnie to, że fasola nie wspinała się po kukurydzy, a po tyczkach głównie. Fasola wyrosła dużo szybciej, niż kukurydza, nie dostosowałam więc tych terminów dobrze.

Kukurydza zaskoczyła mnie tym, że w ogóle tak ładnie wyrosła – pierwszy raz u mnie.

Dynie wspaniale, przepięknie się rozrosły – odmiana Hokkaido duże (Uchiki kuri). Moje ulubione!

Nauczyłam się, że każde zdarzenie niesie ze sobą coś dobrego – nawet zjedzona dynia, której tak żałowałam, czegoś mnie nauczyła – od tej pory będę wspierać dodatkowe korzenie, które dynie wypuszczają na pędach, przez przyciśnięcie ich do ziemi i kopczykowanie. Już wiem, że w tych miejscach roślina się ukorzeni, co wspiera rozwój dalszych pędów, a taki korzeń może w niektórych sytuacjach przejąć funkcję, gdy główny zostanie zniszczony (np. przez gryzonie). Sprawdzone.

Rabata nie wymagała prawie wcale uwagi, oprócz wiosennego zbierania ślimaków, co dotknęło cały warzywnik. Potem kilka razy podlałam, ale gdy liście dyni były już duże, ładnie zacieniały podłoże.

Pierwsze doświadczenie z fasolą tyczną – łatwa w uprawie, a jej szybki wzrost dostarcza wiele satysfakcji, polecam każdemu, kto lubi co kilka dni się zdziwić, jak szybko ta fasola „biegnie” (wszak ”runner bean”…).

Podsumowując, bardzo owocne doświadczenie, które nauczyło mnie dużo i dało wiele, wiele radości oraz jedzenia na stół!

Uprawa ziemniaków u mnie w ogóle nigdy nie udała się za bardzo. Prawie każdego roku próbowałam, to normalnie w ziemi, to w rydlach, a teraz w sianie.

Ziemniaki co prawda zaczęły rosnąć, ale potem zostały zeżarte przez ślimaki i gryzonie w sporej części. Te, co przetrwały, zaprosiły stonkę. Te, co zostały, wydały owoców mało i te ziemniaki były po prostu niesmaczne. Chyba niedojrzałe, bo większość malutka.

W tym sezonie nabrałam takiego przeświadczenia, że to właśnie te ziemniaki są w dużej części odpowiedzialne za ściąganie do mnie gryzoni. Może to przesada, ale przeświadczenie gdzieś tam siedzi, naukowo nie poparte niczym.

Kolejna próba z ziemniakami nie udała się i mam zamiar zrobić teraz co najmniej przerwę roczną w ich uprawie.

Mimo wszystko doświadczenie z sadzeniem w sianie uważam za udane, bo sprawdziłam, jak to działa. I tak, być może powinnam zadbać o tą rabatę bardziej – podlewać na przykład, ale nie zadbałam.

Podsumowując – pozytywna porażka i z ziemniakami na rok spokój. I tak jem ich niewiele hehe… nie są czołowym warzywem dla mnie.

A jakie są Wasze „sukcesy i porażki”? Podzielcie się!

Joanna.